Mijn moeder is op negenentachtig jarige leeftijd overleden. Ze heeft ruim 60 jaar in hetzelfde huis gewoond en ik ben daar geboren. Nu is het huis leeg gehaald: de spullen verdeeld, weggegeven, verkocht, naar de kringloop gebracht, in de container gegooid.

Ik loop door een leeg huis. Het is koud, de gaskachels doen het niet meer. Het galmt van leegte. Ik zie de kamers waar mijn ouders hebben geleefd, geloofd en geliefd. Ik ruik de geur van vroeger, warm en veilig, hoor de bekende geluiden van het kraken van de vloer, het piepen van een deur, het geluid van de schuifdeur tussen keuken en kamer.

Ik zit op de stoel voor het raam, waar mijn moeder altijd zat, en ik zie wat zij zag.

Ik voel dankbaarheid over haar leven en wie ze voor me was, en ik ervaar gevoelens van vrede, omdat ik weet dat zij vrede heeft. Maar er is ook verdriet en gemis, om wat voorbij is. Dat zijn mooie, acceptabele gevoelens, maar ik bemerk ook opluchting bij mezelf. Is dat ook acceptabel? Ik vind van wel. Het zegt iets over de ruimte die ik nodig heb om zelf keuzes te maken.

En er komen gedachtes in me op waarvan ik dacht dat ik ze nooit zou hebben:

heb ik wel genoeg van haar gehouden?

heb ik haar wel genoeg aandacht gegeven?

heb ik haar wel bedankt voor haar goede, liefdevolle zorgen?

Tegelijk weet ik dat ik heb gedaan wat ik kon geven en wat zij kon ontvangen.

Het is een half jaar geleden en ik dacht dat de tranen al op waren….

Dit heet loslaten. Wat een naar woord eigenlijk. Wat ik loslaat ben ik kwijt. Kijk maar naar de spullen die je moet verdelen, weggeven, verkopen, naar de kringloop brengen of in de container moet gooien. Weg is het.

Toch tref ik hier en daar in de huizen van mijn kinderen spullen van hun oma. Niet alles is weg dus. Mijn moeder is er niet meer, maar haar aanwezigheid is nog voelbaar.

Ik loop door een leeg, kaal en koud huis. Ik ben aan het loslaten.
Straks is de overdracht. Afscheid nemen van het huis, de buren, de straat, het dorp, de rit hier naartoe.

Ik ben bezig met het afhechten van een wond. Ik benoem al het goede en ik weet dat mijn moeder op de plek is waar ze graag wilde zijn.

De tranen zijn nog niet op. Ik accepteer ze maar en weet diep vanbinnen dat daar wel een einde aan komt.